Life doesn't get better than this
Our daily bread
They even get to listen to the radio
Home
Automatic milking machine
Milking machine
Milking the cow
Brush
Luxuries in hell
Too much...
...milk
Lonely
Waiting
Hunger
Can't wait to drink
Still lonely
Poor cow
Lies
Vlees- en melkkoeien
Vlees- en melkkoeien lijken het op het eerste zicht beter te hebben. Maar schijn bedriegt. Melkkoeien worden jaarlijks opzettelijk zwanger gemaakt (vaak door kunstmatige inseminatie, daar komt tegenwoordig bijna geen stier meer aan te pas, er zijn zelfs gespecialiseerde bedrijven die zich alleen maar bezig houden met het aftappen van sperma bij stieren!) om hun melkproductie op een rendabel niveau te houden. Daarin verschilt de koe absoluut niet van andere zoogdieren die alleen melk produceren als er een baby/zwangerschap is. Direct na de geboorte van haar kalf wordt het kalf (in de gangbare melksector) direct gescheiden van de moeder. Een wrede praktijk. En vaak uiten de moederkoeien en kalveren dit door klaaglijk naar elkaar te loeien. De melk, die bedoeld is voor haar eigen kind (een zoogdier zoals een koe geeft immers alleen maar melk indien er een kind/zwangerschap is) krijgt als bestemming de supermarkt. De biest (dit is de eerste moedermelk met erg noodzakelijke bestanddelen zoals antistoffen) krijgt het kalfje vaak wel. Kalveren zijn bijproducten van de melkindustrie en dus direct te linken aan de vleesindustrie. De kalveren die je wel eens ziet lopen op het platteland met hun moeders zijn veelal de zgn. dikbilkoeien. Maar daar draait het om het vlees en niet om de melk. Dikbilkoeien kunnen in de regel door hun onnatuurlijke bouw niet meer op een natuurlijke manier bevallen, enkel nog met een keizersnede.
Het gruwelijk lot van de kalfjes
De mannelijke dieren (de stiertjes) worden vaak verkocht en op transport gezet naar binnen- en buitenland om vetgemest te worden in zgn. kalverkisten. De stiertjes hebben weinig economische waarde: een stierkalfje brengt tegenwoordig weinig meer op. Kalveren van nog maar een paar dagen oud worden opgekocht, gaan na 2 weken naar veemarkten en worden over grote afstanden internationaal vervoerd. De kalfjes zullen in 6 maanden tijd vetgemest worden (krijgen regelmatig bloedarmoede omdat ze geen ruwvoer zoals hooi of stro krijgen maar alleen maar poedermelk) om vervolgens afgevoerd te worden naar het slachthuis. Dat zal de eerste en de laatste keer zijn dat het kalf even zijn poten mocht strekken. De vrouwelijke kalfjes mogen hun moeder opvolgen: hiermee begint de vicieuze cirkel weer van voor af aan, ook hun kalfjes zullen worden verkocht aan vetmestbedrijven of geslacht. In België mogen er vanaf 31 december 2006 geen kalveren meer in kisten worden gezet. Maar schijn bedriegt: de eerste 8 weken mogen ze (wettelijk gezien) wel nog in een kist gezet worden omdat de zuigreflex (is normaal voor een babyzoogdier) nog te sterk is en men bang is dat de kalfjes aan elkaar gaan sabbelen, wat slecht zou zijn voor de hygiëne en ziekteoverdracht zou bevorderen. Sommige kalveren krijgen nu ruwvoer zoals stro of hooi en soms wordt hun ijzertekort (consumenten eten graag ‘wit’ kalfsvlees) aangepakt door hen ijzerinjecties te geven. Blijft dat ze worden weggenomen van hun moeders, amper hun poten kunnen strekken in de groepshuisvesting of kalvereniglo (buitenhok voor kalveren, bestaande uit een wit plastic overdekt hokje met een kleine uitloop afgesloten door een metalen hekwerk) en in hun korte 6 maanden oude leventje geen weide zullen zien en vroegtijdig worden afgevoerd naar het slachthuis.
Wil je niet meewerken aan deze ellende, dan is er een alternatief: geen zuivelproducten meer kopen maar wel plantaardige melkproducten (bijv. sojamelk, sojakaas, plantaardige boter etc.) die verkrijgbaar zijn in supermarkten en natuurvoedingszaken.
Melkkoeien worden tegenwoordig gemiddeld maar 4-5 jaar oud (lees: dan worden ze afgevoerd naar het slachthuis, omdat de melkopbrengst minder winstgevend wordt) terwijl koeien wel tussen de 15 en 20 jaar kunnen worden! Ook in de biologische melksector worden de meeste kalveren bij hun moeder weggenomen en in een groepshuisvesting geplaatst en komen in het reguliere transport/handelscircuit terecht (dus ook in de bio-industrie): het melkveebedrijf is immers een economisch bedrijf en kan het zich economisch niet veroorloven om de kalveren bij de moederdieren te houden. Er zullen uitzonderingen zijn voor vleeskoeien en ook zullen er bedrijven zijn die het toelaten dat koeien hun kalveren mogen zogen, maar dat komt helaas niet vaak voor.
De zogenaamde melk‘gift’ eist ook van melkkoeien haar tol: steeds meer koeien krijgen last van uierontsteking, slijterziekte, pijnlijke hoeven etc. Ook staan steeds meer koeien (langer) op stal in plaats van in de wei wat genoemde aandoeningen alleen maar doet verergeren. Antibiotica en hormonen vinden gretig aftrek in de veehouderij en is wettelijk toegelaten in sommige landen. Geiten worden ook steeds vaker bio-industrieël gehouden voor hun melk en vlees. De jonge, pasgeboren bokken (mannelijke geiten) eindigen jong in slachthuizen of bij rituele slacht. Ook is er een nieuwe tak binnen de melkveehouderij: paarden die gehouden worden voor de paardenmelk. Jonge veulens (vaak de hengsten) gaan de internationale dierenhandel in en ook zij worden jong geslacht. Ook in België worden er veulens en paarden geslacht.
http://www.biteback.be/action/class_action.php?act=2
